The National Bank building in Preveza stands impressively on Eleftheriou Venizelou coastal avenue. It was built in 1932 and is a characteristic example of the newer public buildings constructed after the liberation of Preveza (1912). The upper part of the balcony’s arcade was decorated with colorful Isnik-style ceramic tiles: green leaves, light blue and red flowers, and exotic birds scattered among them.
The building was designed by architect Nikolaos Zoumboulidis (1888–1969), who, from 1927, directed the Technical Service of the National Bank and designed many of its branches across Greece. The construction took place on plots the Bank had purchased in the 1920s, which were expanded in 1932. The site borders the property that later became known as “Aktaion.”
Architecturally, the building is defined by the use of reinforced concrete, which allows for spacious open interiors. On the ground floor, for example, only two round columns support the upper level, leaving the main space open and unobstructed. The basement is visible only on the south side (Theofanous Street), while a marble staircase with a right-hand curve leads to the upper floor. This floor once served as the director’s residence and is today used for the Bank’s offices.
Visitors can easily find the building, as it is located on the city’s central waterfront, close to the Town Hall and parking areas, with convenient pedestrian access from the surrounding streets.
The Clock Tower at the Metropolitan Church of Preveza, Saint Charalambos,
is a characteristic example of Venetian architecture and was built with the support of the citizens of Preveza. It was completed in 1792.
It is perhaps the oldest monument in the city and is the most famous meeting point for its residents.
The tall bell tower stands next to the Metropolitan Church of Saint Charalambos, in the heart of Preveza’s historic pedestrian center. Its façade bears a marble inscription dated 1752 — “ΩΡΟΣΚΟΠΕΙΟΝ ΚΤΙΣΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣΘΕΝΤΩΝ ΥΠΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Σεμιτέκολου Προβλεφτού ΕΝ ΕΤΕΙ ΣΩΤΗΡΙΩ ΑΨΝΒ (1752)” — which reveals the earliest phase of its history.
The first bell, crafted by the Venetian Canciani family in 1791, was placed at the top of the tower but was removed around 1808 by Ali Pasha and taken to Ioannina.
As for access, the Tower and the church are located on Ethnikis Antistaseos Street, easily reachable on foot from the center of Preveza. There is free parking nearby, and the surrounding area is pedestrian-friendly and pleasant for walking.
Architecturally, the Tower combines stone masonry with decorative elements, such as the sundial on its façade, the raised “cap,” and the belfry, which were added in later phases of construction.
Ο Σεϊτάν Παζάρ στην Πρέβεζα είναι ένας από τους πιο μαγευτικούς δρόμους του ιστορικού κέντρου — ένα στενό σοκάκι με έντονη κλίση, που ενώνει την παλιά αγορά με τις γειτονιές της πόλης. Η κίνηση είναι πεζή, με τουρίστες και ντόπιους να περπατούν ανάμεσα στα πλακόστρωτα, τα φωτισμένα καταστήματα και τα μικρά καφέ που κερδίζουν με το ζεστό τους χαρακτήρα.
Η ιστορία του δρόμου, από την Τουρκοκρατία, συνεχίζει να «μιλά» μέσα από τις μαρμάρινες πλάκες που θυμίζουν την παλιά “πατάτα με σαπούνι” που έκανε έναν διοικητή να φωνάξει “Σαϊτάν Παζάρ”, όταν γλίστρησε περνώντας από εδώ.
Σήμερα, τα σπίτια διατηρούν στοιχεία από τους παλιούς ρυθμούς ‒ καλοδιατηρημένες προσόψεις με ξύλινα κουφώματα, ζεστά χρώματα στις προσόψεις. Τα παραδοσιακά υλικά συνυπάρχουν με μοντέρνα στοιχεία στις προσόψεις και στα καταστήματα, αλλά χωρίς να χάνεται η αίσθηση του παλιού.
Ο Σεϊτάν Παζάρ δεν είναι πια απλώς ένα πέρασμα· είναι ένας χώρος κοινωνικής ζωής. Πρωί-πρωί ανοίγουν καφενεία και μπουτίκ· το απόγευμα γεμίζουν με ανθρώπους για καφέ, παγωτό ή απλώς για βόλτα. Το βράδυ εκπέμπει μια άλλη γοητεία: φωτισμός ατμοσφαιρικός, ήσυχες συζητήσεις σε τραπεζάκια στο δρόμο, μουσική υπόκρουση από τα κοντινά μαγαζιά που σε καλούν να καθίσεις.
Πολιτιστικά, λειτουργεί ως σημείο αναφοράς, είναι κοντά στην αγορά, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, στην κατοικία του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη.
Το Μνημείο Αγνώστου Ναύτη στην Πρέβεζα στέκεται στην προεξοχή της πόλης, εκεί όπου ο Αμβρακικός Κόλπος ενώνεται με το Ιόνιο πέλαγος, περίπου 1 χλμ από τον παραλιακό πεζόδρομο Ελ. Βενιζέλου.
Η κατασκευή του μνημείου χρονολογείται περίπου στο 1969 και χρηματοδοτήθηκε από το λιμενικό ταμείο, υπό τη διοίκηση του τότε δημάρχου Ιωάννη Σκάρα.
Αρχιτεκτονικά, αποτελείται από μία πλάκα ύψους περίπου 4 μέτρων, όπου αναγράφονται τα ονόματα των ναυτικών που χάθηκαν. Στην κορυφή διακοσμείται με ναυτική άγκυρα και βασιλικό στέμμα, ενώ κάτω από την πλάκα υπάρχει ένας σταυρός, στα δεξιά του μνημείου άλλη μια άγκυρα και η εθνική σημαία.
Ιστορικά, το μνημείο τιμά δύο σημαντικά συμβάντα: στις 13 Ιανουαρίου 1941, όταν τέσσερις στρατιώτες της πυροβολαρχίας Πρέβεζας έπεσαν υπερασπιζόμενοι την πόλη από βομβαρδισμό, και στις 24 Οκτωβρίου 1945, όταν κατά την εκκαθάριση ναρκοπεδίου το ναρκαλιευτικό «Πηνειός» προσέκρουσε σε νάρκη· το πλοίο βυθίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά, παρασύροντας στον υγρό του τάφο 19 άτομα, μεταξύ των οποίων και τον κυβερνήτη.
Η Λευκή Νύχτα της Πρέβεζας ξεκίνησε το 2015, ένα καλοκαιρινό βράδυ με πανσέληνο, όταν καταστήματα, μουσικές και εκδηλώσεις κράτησαν την πόλη ξάγρυπνη ως το πρωί. Από τότε καθιερώθηκε ως θεσμός που δίνει ζωντάνια στην αγορά, προσελκύει επισκέπτες απ’ όλη την Ήπειρο και προβάλλει το φιλόξενο πνεύμα της πόλης.
Οι δρόμοι γεμίζουν κόσμο, τα μαγαζιά μένουν ανοιχτά με εκπτώσεις και κεράσματα, ενώ μουσικές μπάντες, χορευτικά και παιδικά δρώμενα στήνουν ένα γιορτινό σκηνικό. Η ατμόσφαιρα θυμίζει πανηγύρι, μόνο που συμβαίνει μέσα στο ιστορικό κέντρο, με φωτισμένα μνημεία, τραγούδια, παρέες και γέλια να πλημμυρίζουν κάθε γωνιά.
Οι κάτοικοι συμμετέχουν ενεργά, σύλλογοι και καλλιτέχνες συνεργάζονται, και ο Δήμος με το Επιμελητήριο στηρίζουν τη διοργάνωση. Η Λευκή Νύχτα συνδυάζεται συχνά με τη Γιορτή της Σαρδέλας, μετατρέποντας το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου σε μια ξεχωριστή εμπειρία που μένει αξέχαστη.
Στην Κυανή Ακτή, στην αμμώδη ακτογραμμή κοντά στο κάστρο του Αγίου Γεωργίου, ζωντανεύει κάθε μέρα μια παράδοση που κρατάει αιώνες: το αμπαλί.
Μια συνήθεια που περνά από τους γηραιότερους στους νέους, χωρισμένοι σε δύο ομάδες οι παίκτες προσπαθούν να πετύχουν έναν στόχο πετώντας ατσάλινους βόλους· συνάθροιση και εξάσκηση, καλαμπούρια, πειράγματα και νέοι τρόποι ριξίματος της μπάλας εφευρίσκονται από τους μερακλήδες (και δεξιοτέχνες!) ντόπιους.
Το αμπαλί έχει τις ρίζες του στην Ενετοκρατία· στους στρατιώτες και στις τοπικές κοινότητες που υιοθέτησαν τη συνήθεια αυτού του παιχνιδιού, που μοιάζει με το πετάνκ, και το διατήρησαν ζωντανό ως σήμερα. Στην Κυανή Ακτή, η θάλασσα και η σκιά των ευκαλύπτων αγκαλιάζουν το χώρο όπου το παιχνίδι παίρνει ζωή, δίνοντας πολιτιστικό νόημα στην καθημερινότητα των κατοίκων.
Στην καρδιά της Πρέβεζας, μπροστά στο λιμάνι, στέκει με σεμνότητα αλλά επιβλητικότητα το Άγαλμα του Οδυσσέα Ανδρούτσου στην πλατεία Ανδρούτσου· σημείο αναφοράς για κάθε επισκέπτη που θέλει να γνωρίσει την ελληνική Ιστορία. Το μνημείο αυτό στέκει σε περίβλεπτο σημείο στην ομώνυμη πλατεία μπροστά στο λιμάνι της πόλης.
Το μνημείο δημιουργήθηκε για να δεχτεί τα λείψανα του Οδυσσέα Ανδρούτσου, τα οποία μεταφέρθηκαν με ειδική τελετή από το σημείο θανάτου του και βρίσκονται ακριβώς κάτω από το μνημείο.
Κατασκευάστηκε το 1966, με χρήματα που συγκεντρώθηκαν μέσω εράνου υπό την προεδρία του Μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης Στυλιανού, ως έκφραση τιμής προς τον ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης.
Το άγαλμα απεικονίζει τον Ανδρούτσο με σεμνότητα και αποφασιστικότητα, ένδυση της εποχής του αγώνα, σύμβολο του θάρρους και της αυταπάρνησης.
Η πρόσβαση είναι εύκολη με τα πόδια από το κέντρο της πόλης· η πλατεία Ανδρούτσου βρίσκεται στο παραλιακό μέτωπο, σε κοντινή απόσταση από το λιμάνι και τα κυριότερα ξενοδοχεία και λιμανάκια. Ιδανική ώρα επίσκεψης είναι το πρωί ή κοντά στο ηλιοβασίλεμα, όταν το φως μαλακώνει και το άγαλμα “παίζει” με τις σκιές.
Καθώς περιηγείται κανείς στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου, ξεπροβάλλει η προτομή του Κώστα Καρυωτάκη, έργο ορειχάλκινο του γλύπτη Άγγελου Βλάσση, που τοποθετήθηκε το 1991.
Η μορφή εκφράζει τη θλίψη — η κεφαλή ελαφρώς κεκλιμένη, ο ποιητής κρατά τον κονδυλοφόρο του, σε ένδειξη έμπνευσης και πένθους.
Στο ιστορικό κέντρο η προτομή του ποιητή του μεσοπολέμου, Κ. Καρυωτάκη βρίσκεται σε ένα από τα γραφικότερα στενά στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Η μικρή πλατεία που είναι τοποθετημένο το μνημείο βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι που ζούσε ο Καρυωτάκης και ονομάζεται Πλατεία Δαρδανελίων.
Ο Καρυωτάκης έφτασε στην Πρέβεζα στις 18 Ιουνίου 1928, ως υπάλληλος της Νομαρχίας και έζησε τις τελευταίες 32 ημέρες της ζωής του σε διώροφο διαμέρισμα στην οδό Δαρδανελίων, πάνω από το Σαϊτάν Παζάρ, πριν βυθιστεί στην τραγική του αυτοκτονία στις 21 Ιουλίου.
Το σπίτι δεν είναι ανοιχτό στο κοινό σήμερα, όμως φέρει αναμνηστική πλακέτα και αποτελεί σημείο τοποσήμου για την πόλη.